Nordmannen av Ivar Aasen

Denne songen vart skriven av Ivar Aasen i 1863, men vart umvølt fram til 1875. Aasen vilde hava tonane frå Dei vil alltid klaga og kyta, men det var tonesetjingi av Ludvig M. Lindeman som seinare vart mest kjend for denne songen.

Vil du meg lye, eg kvea kann
um einkvan nytan drengjen,
alt um ’n Olav Åsteson,
som heve sovi so lengje.

—

Han la seg ned um joleftan,
sterkan svevnen fekk,
vakna kje fyrr um trettandagjen,
då folkje åt kyrkjun gjekk.
Og det var Olav Åsteson,
som heve sovi so lengje.
Han la seg ned um joleftan,
no hev ’n sovi so lengje,
vakna kje fyrr um trettandagjen,
då folkje åt kyrkjun gjekk.
Og de etc.
Han vakna kje fyrr um trettandagjen,
då soli rann i lie,
då sala han ut fljotan folen,
han vilde åt kyrkjun rie.
Og de etc.
Presten stende fyr altare
og les upp lesine lange,
Olav set seg i kyrkjedynni
og tel’e draumane mange.
Og de etc.
Gamle mennar og unge
dei gjev’e ette gaum’e,
med’ han Olav Åsteson
tel’e sine draume.
Og de etc.

Eg la meg ne um joleftan,
sterkan svevnen fekk,
vakna kje fyrr um trettandagjen,
då folke åt kyrkjun gjekk.
For månen skin’e,
og vegjine falle so vie.
Eg hev vori meg upp med sky
og ne-att med have svarte;
den som vil mitt fotspor fylle,
lær kje av bliom hjarta.
For etc.
Eg hev vori meg upp med sky
og ne med havsens grunne;
den som vil mitt fotspor fylle,
lær kje av bliom munne.
For etc.
Eg hev vori meg upp med sky
og ne-att på svarte dikje,
eg hev set åt heite helvite
og ein deil av himmerikje.
For etc.
Eg hev fari ivi vigde vatne
og ivi djupe dalar;
høyrer vatn, og ser de inkje,
unde jordi so mune de fara.
For etc.
Eg er trøytt og ferde-mo,
og inna so mune eg brenne;
eg høyrer vatn, og fær de inkje,
unde jordi so mune de renne.
For etc.
Inkje kneggja soten min,
inkje gøydde min hund’e,
inkje gol dei ottefuglan’:
de tottest meg vera under.
For etc.
Eg var meg i auromheime
i mange nettar og trå
de veit gud i himmerik
hosse mang ei nau eg såg.
For etc.
Eg kann noko av kvòrjom,
derfyr tikjest eg fro,
eg var longe i molli mòka,
ha eg tott den dauen go.
For etc.

III

Fysste eg var i uteksti,
og fór ivi tynnyr-mog:
sund’e gjekk mi skarlakskåpe
og neglan’ av kvòr min fot.
For etc.
So var eg meg i uteksti
igjenom den tynnyr-ring;
sund’e gjekk mi skarlakskåpe
og neglan’ av kvòr min fing.
For etc.
Kjem eg meg åt Gjallarbrui,
ho heng’e so hågt i vinde;
ho er òll med gulle slegji
og saum i kvòrjom tinde.
For etc.
Ormen høgg’e og bikkja bit’e,
og stuten stend midte på leii:
tri er tingji på Gjallarbrui,
og alle er gramme og vreie.
For etc.
Bikkja bit, og ormen sting,
og stuten stend og stangar --
de slepp ingjen ivi Gjallarbrui
som feller domane vrange.
For etc.
Eg hev gjengji Gjallarbrui,
ho er både bratt og lei;
vassa so hev eg dei våsemyran’,
no er eg kvitte dei.
For etc.
Va’i so hev eg dei Våsemyran’,
der hev kje sta’i meg grunn;
no hev eg gjengji Gjallarbrui
med rapa moll i munn.
For etc.
Eg hev gjengji Gjallarbrui,
og der var krokane på;
men eg totte tyngre dei Gaglemyran’,
gud bære den dei skò gå!
For etc.

So kom eg meg åt votno dei,
der isane brunne blå;
gud skaut de i hugjen min:
eg vende meg derifrå.
For etc.
Eg var meg i auromheime,
ingjen der eg kjende,
berre ho sæle gudmor mi
med raue gull på hende.
For etc.
Sume fór ivi Grimaråsen
og sume ivi Skålestrond,
men dei som fór ivi Gjallarhylen,
dei kome våte fram.
For etc.
So tok eg av på vetterstig
alt på mi høgre hònd;
der såg eg meg til paradis,
de lyser ivi vene lònd.
For etc.
Der såg eg att’e gudmor mi;
meg mune kje bet’e gange:
«Reis du deg til brokksvalin,
der skò domen stande.»
For etc.

Kjem eg meg åt pilgrimskyrkjum,
der var meg ingjen mann kjend’e,
berre ho goe gudmor mi
med raue gull på hende.
I brokksvalin
der skò domen stande.
Der kom ferdi norantil,
og den rei no so kvast;
fyre rei Grutte gråskjeggje
alt med sitt store brass.
I etc.
Der kom ferdi norantil,
de totte eg vera vesst;
fyre rei Grutte gråskjeggje,
han rei på svartan hest.
I etc.